Η αναδρομή θα γίνει μέσα από αποσπάσματα ενός βιβλίου, με συγγραφέα τον άνθρωπο που συνέβαλε τα μέγιστα και έκανε το όνειρο πραγματικότητα. Ο Γεώργιος Ζιαζιάς, δικηγόρος Λαρίσης, Ταμίας του Δ.Σ. του γηροκομείου μέχρι τα 100 του χρόνια ζωής, γράφει στο βιβλίο του:
“Κλείνω το βιβλίο μου αυτό με το κεφάλαιο «Η ΙΔΡΥΣΗ ΤΟΥ ΓΗΡΟΚΟΜΕΙΟΥ», όχι μόνον γιατί από νέος ακόμα και από μισό αιώνα και πλέον η ίδρυση ενός αξιόλογου Γηροκομείου, ενός ιδρύματος που να ικανοποιεί και ανταποκρίνεται στην κοινωνική πρόνοια του γήρατος, αποτελούσε για μένα βίωμα και σκοπό, αλλά και γιατί θεωρούσα πάντοτε ότι οι γέροι και οι γριές δεν αποτελούν φόρτωμα της κοινωνίας και ότι ως ηλικιωμένοι άνθρωποι έχουν ανάγκη λίγης στοργής και προστασίας στα δειλινά της ζωής τους, αλλά και γιατί, όπως έλεγε ο Αριστοφάνης , «τα γηρατειά δεν είναι τίποτε άλλο από μια δεύτερη βρεφική ηλικία».
Μεταπολεμικά για το σκοπό σύστασης και ίδρυσης Γηροκομείου στη Λάρισα υπήρχαν τρία κληροδοτήματα.
Εκτελεστές επί σειράν ετών των παραπάνω κληροδοτημάτων ήταν τρεις δικηγόροι, οι οποίοι όμως χωριστά δεν είχαν την δυνατότητα να εκτελέσουν την επιθυμία των εκλιπόντων ευεργετών, αφού για ένα σύγχρονο κτίριο Γηροκομείου, που να πληρεί τους όρους των σχετικών περί Γηροκομείων νόμων και διατάξεων, απαιτούντο μεγάλα χρηματικά ποσά.
Έτσι τα κληροδοτήματα αυτά έμεναν στάσιμα, ανενεργά μέχρι το 1960, που άρχισε να επικρατεί η ιδέα της συγχώνευσης των κληροδοτημάτων αυτών.
Το 1961 αποφασίστηκε η συγχώνευση των κληροδοτημάτων και το 1962 με νόμο δημιουργήθηκε το γηροκομείο, εις ενιαίον ίδρυμα υπό την επωνυμίαν «Δημοτικόν Γηροκομείον Λαρίσης – Κληροδοτήματα Αγγελικής Λάππα, Δημητρίου Χατζηζωγίδη, Αθ. Χαλκιοπουλου», διοικούμενον από εξαμελές Διοικητικόν Συμβούλιον. Οι εγκαταλειφθείσες περιουσίες των αειμνήστων αυτών φιλανθρώπων, ήταν αυτές που έθεσαν τα θεμέλια του προοδευτικού συστήματος κοινωνικής πρόνοιας του γήρατος στην Λάρισα.
Καίτοι το ίδρυμα ήταν Νομικό Πρόσωπο Ιδιωτικού Δικαίου προστέθηκε, με την επιμονή μου, για να τιμήσουμε και το Δήμο για τη δωρεά του μεγάλου αυτού οικοπέδου, η λέξη «Δημοτικόν», γεγονός που στην πραγματικότητα ζημίωσε και ζημιώνει το Γηροκομείο, αφού πολλοί άνθρωποι αποφεύγουν να ενισχύσουν αυτό οικονομικά, με τον συλλογισμό ότι αφού είναι Δημοτικό, έχει και την οικονομικήν άνεση και δεν χρήζει βοηθείας!
Προσωπικά δε, ελλείψει χρημάτων, μόνος μου, άρχισα να επισκέπτομαι Λαρισαίους και ιδίως φίλους, ζητώντας και πολλές φορές «ζητιανεύοντας», να ενισχύσουν με χρήματα ή με είδη, που χρειάζονταν για τον εξοπλισμό του, το προσωρινό Γηροκομείο.
Έτσι κουτσά – στραβά άρχισε η λειτουργία ενός προσωρινού Γηροκομείου, αρχές Νοεμβρίου 1967, στο οποίο φιλοξενήθηκαν 20 γέροντες και γριές, όση ήταν άλλωστε και η αντοχή του, με 5 άτομα προσωπικό (ένα διευθυντή, ένα διαχειριστή, μια γραμματέα, ένα μάγειρα και μια θαλαμηπόλο νυκτός και με την βοήθεια και εθελοντική προσφορά των κοινωνικών λειτουργών Κοινωνικής Πρόνοιας Λαρίσης).
Και έτσι με δωμάτια ανθρώπινα, με μια σάλα ζεστή, με καλή τροφή και ενδιαφέρον, στοργή και αγάπη πετύχαμε τη λειτουργία του. Βέβαια οι εφημερίδες της εποχής έγραφαν ότι «είναι ένα ίδρυμα που τιμά την Λάρισα», η αλήθεια όμως ήταν, όπως είχα πει σε μια τότε συνέντευξή μου, ότι το ίδρυμα δεν εκπληρούσε τις προϋποθέσεις και δεν είχε την μορφή που πρέπει να έχει ένα σύγχρονο ίδρυμα ευγηρίας και η λειτουργία του ήταν αντιοικονομική, γεγονός που μας έκανε να εντείνουμε τις προσπάθειές μας για ένα νέο σύγχρονο κτίριο, που να αισθάνονται όλοι υπερήφανοι.
Έτσι λοιπόν, τον Νοέμβριον του 1969 απεστάλη η σύνταξη του κτιριολογικού, για την ανέγερση νέου Γηροκομείου στο Υπουργείο Κοινωνικών Υπηρεσιών. Το 1973 εντέλει, εγκρίθηκε η μελέτη, το 1980 έγινε η έναρξη του και τον Ιούλιο του 1981 άρχισε πλέον η τακτική λειτουργία του νέου κτιρίου του Γηροκομείου, για το οποίο η Λάρισα αισθάνεται υπερήφανη.”
Αυτά γράφει στο βιβλίο του… και ερχόμαστε στο τώρα…
Το Δημοτικό Γηροκομείο Λάρισας είναι Ν.Π.Ι.Δ. μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, ανήκει στις Κοινωφελείς Περιουσίες. Συστάθηκε με τον νόμο 4229/31-3/3-4-1962 με την συγχώνευση των κληροδοτημάτων Δημητρίου Χατζηζωγίδη, Αθανασίου Χαλκιόπουλου και Αγγελικής Λάππα και διέπεται από τις διατάξεις του Α. Ν 2039/1939 . Λειτούργησε για πρώτη φορά το έτος 1967, έδρα του είναι ο Δήμος Λάρισας.
Ύψιστο όργανο διοίκησης είναι το εξαμελές διοικητικό συμβούλιο το οποίο διαχειρίζεται την περιουσία του, συνεδριάζει και αποφασίζει για κάθε ζήτημα διοίκησης, διαχείρισης, εκτέλεσης και ευόδωσης του σκοπού του. Πρόεδρος του ΔΣ του είναι ο εκάστοτε Δήμαρχος Λαρισαίων, σύμφωνα με την βούληση των διαθετών.
Το Δημοτικό Γηροκομείο Λάρισας παρά τον διακριτικό του τίτλο δεν είναι «ΔΗΜΟΤΙΚΟ». Δεν επιχορηγείται ούτε από τον κρατικό προϋπολογισμό, ούτε από άλλους κρατικούς ή μη φορείς. Ουσιαστική βοήθεια είναι η αρωγή των πολιτών μέσω της μικρής η μεγάλης δωρεάς τους, από εκεί και πέρα υπάρχει η αξιοποίηση της γερασμένης περιουσίας του και η συνδρομή των φιλοξενούμενων.
Το προσωπικό του στελεχώνει τις διοικητικές υπηρεσίες, τις ειδικότητες και τις βοηθητικές εις τρόπον ώστε να παράγεται το καλύτερο δυνατόν αποτέλεσμα σε επίπεδο υπηρεσιών.
Η λειτουργική διασύνδεση των υπηρεσιών του με τις άλλες υπηρεσίες είναι άριστη. Πραγματοποιείται από τον διευθυντή και το επιστημονικό προσωπικό το Ιδρύματος με:
Το γενικό Νοσοκομείο Λάρισας. Το Πανεπιστημιακό νοσοκομείο Λάρισας,ασφαλιστικά ταμεία, Περιφέρεια Θεσσαλίας. ΚΑΠΠΗ, Κοινωνική Αλληλεγγύη, Κοινωνική Πρόνοια, Πανεπιστήμια (πρακτική άσκηση), ΤΕΙ (εκπαίδευση σπουδαστών), ΤΕΛ, υπηρεσίες του Δήμου Λάρισας, την επιτροπή των ηλικιωμένων φιλοξενούμενων του Γηροκομείου, το Υπουργείο Οικονομικών (τμ. Εθν. κληρ/των) και όπου ακόμη απαιτηθεί.
Οι φιλοξενούμενοι έχουν άνετη διαβίωση χάρις στους πολλούς κοινόχρηστους χώρους μέσα στο κτίριο των 2.000 τ.μ.
Στη διάρκεια της εξέλιξης του, σημειώθηκε πρόοδος στην λειτουργία του όπως και αλλαγές σε πολλά επίπεδα.
Οφείλουμε όμως να σταθούμε εδώ σε κάτι που δεν άλλαξε και δεν θα αλλάξει. Η αντιμετώπιση του ηλικιωμένου. Εκεί ακριβώς ξεχωρίζει αυτό το ίδρυμα. Η στοργή, η κατανόηση, η ζεστασιά δεν έχουν να κάνουν μόνο με σύγχρονα κτίρια και όμορφα περιβάλλοντα.
Σήμερα το Γηροκομείο έχει 25 άτομα προσωπικό. Η δύναμή του είναι 100 ατόμων και έχει στο παρελθόν φιλοξενήσει αυτόν τον αριθμό. Λόγω covid τα προηγούμενα χρόνια, αποφασίστηκε να μην γίνουν νέες εισαγωγές έτσι ώστε το σώμα να παραμείνει προφυλαγμένο. Το Γηροκομείο μας φιλοξενεί ηλικιωμένους όχι μόνο της Περιφέρειάς του, αλλά και όλης της χώρας.
Εγκατεστημένο μέσα στον ιστό της πόλης σε οικόπεδο (13) δεκατριών στρεμμάτων ( το οίκημα είναι 2.000 τμ) με πολύ μεγάλο κήπο περιμετρικά του, γεγονός που συνιστά τύχη για τους φιλοξενούμενους (αν σκεφτούμε άλλες δομές εντός του ιστού), αλλά και ένα πνεύμονα πρασίνου για την πόλη.
Και κλείνουμε την αναδρομή μας, έτσι όπως αρχίσαμε… με τον επίλογο του βιβλίου:
“Και θα ήταν άδικο, αν δεν επαινούσα τα θεοφιλή και ανθρωπιστικά αισθήματα των παραπάνω δωρητών και των άλλων πολλών που ακολούθησαν, οι οποίοι πιστοί εις τον ψαλμόν του προφήτου Δαβίδ «Κύριος φυλάξοι την είσοδόν σου και την έξοδόν σου», πιστοί εις την ζείδωρον αύραν της διδασκαλίας του Χριστού και των Αποστόλων, περί αγάπης, αλληλεγγύης και ματαιότητος της εγκοσμίου ζωής και συμμορφούμενοι προς τις διδασκαλίες των αρχαίων και ιδία του Αριστοφάνη και του Θαλή Του Μιλησίου, ο οποίος έλεγε: «Οι άσπρες τρίχες είναι τα λείψανα εκείνα του αφρού της θάλασσας μετά την τρικυμία» και των νεοτέρων, όπως του Βίκτορος Ουγκώ που έλεγε: «Τα σαράντα είναι τα γηρατειά της νεότητας και τα πενήντα η νιότη των Γηρατειών (για την εποχή του βέβαια), του Καβάφη, του Αμερικανού συγγραφέα Χέμινγουαίη, που έγραψε: «Κανένας δεν πρέπει να μένει μόνος άμα γερνάει», εδώρησαν λοιπόν, την περιουσία τους για τους γέροντας, για τους απόμαχους της ζωής. Διαχειριστές των υλικών αγαθών που τους έδωσε ο Θεός, κατέθεσαν αυτά εις την τράπεζαν της αγάπης, της αρετής, της φιλανθρωπίας.
Είθε το παράδειγμά τους να ακολουθήσουν πολλοί άλλοι. Ημείς ας τους ενθυμούμεθα δια το αγαθόν”.
Τιμούμε λοιπόν όλους αυτούς τους ευεργέτες και δωρητές που προσέφεραν τις περιουσίες τους για ένα και μόνο σκοπό την πρόοδό του.
